Ongewone en unieke bloemen om verliefd op te worden

Pioenrozen ontvouwen zich als zijdepapieren bollen, gerbera’s brengen primaire kleuren in elke ruimte, en alstroemeria biedt clusters van miniatuurlelies in alle tinten. Anjers voegen textuur toe met hun gekartelde randen — elk van deze bloemen geeft een arrangement een eigen karakter.

Maar de creativiteit van de natuur gaat veel verder dan deze vertrouwde soorten. Sommige bloemen ruiken naar rottend vlees om bestuivers te lokken, andere vangen insecten dagenlang, en er zijn er zelfs die in het donker licht geven.

 

Tacca chantrieri doet zijn bijnaam eer aan, deze bloemen lijken wel Halloween-decoraties die tot leven komen.

Paarszwarte bloemblaadjes spreiden zich uit als vleugels, boven snorharen die wel 25 centimeter lang kunnen worden en meebewegen in de wind. Je vindt deze ‘vleermuisbloem’ vooral in de Maleisische regenwouden, maar je kunt ze ook thuis kweken. Wel hebben ze het hele jaar door minstens 18°C en een hoge luchtvochtigheid nodig, vergelijkbaar met jungleomstandigheden.

Vanilline zorgt voor de chocoladgeur van deze bordeauxrode bloemen, identiek aan die van echte cacao. Op hete julidagen lijkt het alsof er bij de buren brownies in de oven staan.

Botanici dachten dat de soort was uitgestorven, totdat Mexicaanse onderzoekers bloeiende populaties vonden in pijnboom- en eikenbossen. Tegenwoordig kun je ze in tuincentra kopen, en ze bloeien door tot in oktober.

In de 17e eeuw ontdekten Franse kwekers dat sommige tulpen gedraaide bloemblaadjes hadden. In plaats van ze weg te gooien, selecteerden ze steeds meer van deze mutaties. Zo ontstonden moderne rassen met gekartelde, gefranjerde en gekrulde bloemblaadjes die nauwelijks nog op de klassieke tulp lijken.

‘Black Parrot’ produceert bloemen zo donker dat ze moeilijk te fotograferen zijn zonder goede belichting, terwijl ‘Flaming Parrot’ gele strepen combineert met rood in unieke patronen per bloem.

De complexe structuur van Passiflora incarnata stuurt de beweging van bijen tijdens de bestuiving. De stralenkrans lijkt op een vuurwerkexplosie die bevroren is in de tijd. Vroege missionarissen zagen religieuze symboliek in de bloemonderdelen — vijf meeldraden, tien bloemblaadjes en een doornenkrans.

In Nederlandse tuinen kunnen sommige soorten overwinteren tot -15°C, zolang de wortels droog blijven. P. caerulea vormt oranje vruchten na warme zomers, al smaken die vaak teleurstellend.

Strelitzia reginae ontwikkelde zich in Zuid-Afrika, bestoven door zonnevogels die neerstrijken op de blauwe kroonbladeren. Oranje kammen springen tevoorschijn uit bootvormige schutbladen, waarbij elke bloem ongeveer twee weken meegaat.

Ze doen het uitstekend in serres: laat de wortels met rust en ze bloeien overvloedig zodra ze gevestigd zijn.

De botanische tuin van Kew plaatst aftelklokken wanneer hun Amorphophallus titanum op het punt staat te bloeien. Men staat uren in de rij om de geur van rottend vlees te ervaren — de bloeikolf warmt op tot 37°C om aaskevers te lokken.

A. konjac stinkt net zo erg, maar past in serres. Japanse koks maken van de knollen konnyaku-gelei, een bewijs dat een plant met een afschuwelijke geur toch iets eetbaars kan opleveren.

De metalenblauwe schutbladen van Eryngium lijken meer op sciencefiction-props dan op gewone bloemen. De stekelige bladeren houden schapen weg van de kliffen waar deze planten in het wild groeien.

E. x zabelii ‘Big Blue’ vormt een elektrisch contrast naast oranje crocosmia of rudbeckia. Gedroogde stelen blijven jarenlang blauw, in tegenstelling tot de meeste bloemen die binnen weken bruin worden.

Dracula simia doet schimmelvliegjes geloven dat ze een partner gevonden hebben, door vrouwelijke insecten na te bootsen. In de Ecuadoraanse nevelwouden, 2000 meter boven zeeniveau, groeien deze orchideeën verborgen. Alleen volgroeide bloemen verspreiden een lichte sinaasappelgeur, wat ze onderscheidt van geurloze hybriden.

De bloemen tonen gezichten die in het echt nog meer op apen lijken dan foto’s suggereren. Je kunt ze in een koele kas kweken, maar temperaturen boven 29°C kunnen fataal zijn.

Strongylodon macrobotrys creëert zijn unieke turquoise gloed via een bijzondere combinatie van pigmenten onder alkalische omstandigheden.

Filipijnse vleermuizen bestuiven de drie meter lange bloemtrossen, geleid door het blauwgroene licht tijdens maanloze nachten. Het exemplaar in Kew Gardens bloeit slechts af en toe, ondanks zorgvuldig klimaatbeheer en handmatige bestuiving.

De zaden kiemen makkelijk, maar de wijnstok heeft tien jaar nodig voordat hij bloeit. De draagconstructies moeten stevig zijn — volwassen planten ontwikkelen houtige stammen als bomen.

Op sociale media delen liefhebbers obsessief de bloeitijden van zeldzaamheden, zodat anderen op tijd kunnen gaan kijken. Botanische tuinen verkopen soms delen van planten tijdens speciale evenementen voor leden, waarbij de prijs vaak precies de moeilijkheidsgraad van de vermeerdering weerspiegelt.

Architectonische bloemen hebben ruimte nodig. Als je ze te dicht bij elkaar zet, verliezen ze hun effect. Geef elke bloem dus voldoende plaats om volledig tot zijn recht te komen.

Voor tentoonstellingen geldt: zwarte achtergronden laten bleke soorten zoals nachtbloeiende cactus of spookorchidee het mooist uitkomen.

Diepe juweeltinten, donkerblauw en gebroken wit doen het beter bij metallic zeehulst of blauwe passiebloemen dan zachte pastels.

Bijzondere planten laten zich zelden meteen zien. Een Strelitzia kan er jaren over doen om te bloeien, en sommige orchideeën zelfs decennia.

Let op de kleinste veranderingen, vier elk nieuw blad en leg de ontwikkeling seizoen na seizoen vast met foto’s. Elke stap telt wanneer bloemen jaren op zich laten wachten.